Η θεατρική ομάδα εφήβων κοριτσιών παρουσίασε ένα σύντομο θεατρικό δρώμενο, βασισμένο σε αυτοσχεδιασμούς και προσωπικά βιώματα. Ιστορίες φιλίας, αλληλοβοήθειας, αποχωρισμού και επανένωσης ζωντάνεψαν μέσα από σωματικό θέατρο και θέατρο σκιών το οποίο μας παρουσίασαν τα μέλη της ομάδας, μεταδίδοντας το δικό τους προσωπικό, αισιόδοξο μήνυμα. Το μήνυμα ακούστηκε είτε στα Ελληνικά είτε στη δική τους γλώσσα (Αραβικά, Κουρδικά, Φαρσί, Ούρντου).
Μιλήσαμε με τη Μαριάννα Γιωτάκη, την εκπαιδευτικό της ομάδας μη τυπικής εκπαίδευσης της ASB, η οποία ανέλαβε τον σχεδιασμό και την εκτέλεση της παράστασης για την ιδέα, τη συνεργασία και γενικότερα τα κέρδη αυτής της δραστηριότητας.
Σύμφωνα με την “World Encyclopedia of puppetry Arts” η τεχνική του σωματικού θεάτρου σκιών εμφανίστηκε στην Ισπανία το πρώτο μισό του 18ου αιώνα. Ένα από τα ελάχιστα καταγεγραμμένα έργα αποτελεί το L’Heureuse Pêche (Happy Fishing), το οποίο δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το 1767. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο συγκεκριμένο έργο, ο μάγος Elamaliga δίνει στον χαρακτήρα τη δυνατότητα να πετάει – μια παντομίμα που ταιριάζει εξαιρετικά με τη μαγεία του θεάτρου σκιών. Στο έργο του, Correspondance littéraire (Literary Correspondence Vol. VII, 15 August 1770), the Baron de Grimm (1723-1807), αναφέρθηκε στην παραπάνω παράσταση και τόνισε: ” Μετά τη γαλλική όπερα, δεν μπορώ να σκεφτώ ένα θέμα πιο ενδιαφέρον για τα παιδιά από αυτό.” Τον επόμενο αιώνα, όπως καθορίστηκε από τη WEPA, το Θέατρο του Σατελέ στο Παρίσι οργάνωσε “comédies bouffes” παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων σωματικό θέατρο σκιών, όπως για παράδειγμα το έργο L’Homme à la fourchette (The Man with a Fork) το 1874.
- Ποια ήταν η ιδέα και η έμπνευση πίσω από την παράσταση;
«Η ιδέα πίσω από την παράσταση ήταν ένα project που τρέχαμε κατά τη διάρκεια των προβών, όπου δουλεύαμε τα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά. Δουλέψαμε πολύ σωματικό θέατρο με τα κορίτσια και αυτοσχεδιασμούς. Σε μια πρόβα είχα δημιουργήσει ιστορίες χαράς και ελπίδας πίσω από ένα πανί με τη βοήθεια του φωτός και της σκιάς, στην ουσία σαν θέατρο σκιών. Τα κορίτσια σε δυάδες ή και μόνες τους είχαν δημιουργήσει κάποιες ιστορίες και μετά μπροστά είχαν πει μια φράση που τους αντιπροσώπευε. Μπορεί για παράδειγμα πίσω από το πανί να έδειχναν ότι έπαιζαν με τους φίλους τους και μπροστά να έλεγαν ότι ‘’είμαι χαρούμενη όταν παίζω με τους φίλους μου’’. Οπότε πήραμε αφορμή από αυτό και αποφασίσαμε μαζί με τα παιδιά να επικεντρωθούμε στα όνειρα και τις ελπίδες τους, γιατί είχανε πει πολύ όμορφα παιδιά κατά τη διάρκεια των προβών και θεώρησα ότι θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να το δείξουμε προς τα έξω. Το χτίσαμε ουσιαστικά πάνω στο θέατρο σκιών, αυτή ήταν η βασική ιδέα και τεχνική. Να παίξουνε δηλαδή με το φως, τη σκιά και το σώμα τους, ενώ στη συνέχεια προσθέταμε και άλλα πράγματα.»
- Ποιοι ήταν οι συντελεστές που βοήθησαν στην πραγματοποίηση της παράστασης;
«Οι συντελεστές της παράστασης ήταν τα ίδια τα παιδιά, τα μέλη της ομάδας, τα κορίτσια, ηλικίας 8-13 και εγώ ως εκπαιδευτικός. Ο ρόλος των κοριτσιών ήταν πολύ σημαντικός, γιατί στην ουσία εγώ τους έδινα μια συνθήκη και τα κορίτσια δημιουργούσανε ιστορίες μέσα από αυτό. Δεν τους προκαθόριζα τι ιστορίες θα δημιουργήσουν, εγώ τους έλεγα τι θα ήθελα ή σε τι πλαίσιο θα ήθελα να σκεφτούν. Στην ουσία τα κορίτσια δημιουργήσανε τις ιστορίες που ήθελαν εκείνες και είπαν τις φράσεις, δηλαδή τα όνειρα και τις ελπίδες τους είτε στα ελληνικά είτε στη δική τους γλώσσα, ήταν ελεύθερες να πράξουν όπως θέλανε. Εγώ απλώς τους έδινα μια κατεύθυνση.»
-
- Πως ήταν η συνεργασία με τα κορίτσια σε κάτι τόσο δημιουργικό;
- Πως ήταν η συνεργασία με τα κορίτσια σε κάτι τόσο δημιουργικό;
«Η συνεργασία με τα κορίτσια ήταν πολύ καλή και πολύ εποικοδομητική. Ήταν πολύ ενθουσιασμένες όταν τις ρώτησα αν θα ήθελαν να συμμετέχουν σε ένα θεατρικό δρώμενο που είχαμε εμείς οι εκπαιδευτικοί υπόψη μας και ήταν πολύ θετικά. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, με την έννοια ότι είχαν ενθουσιαστεί τόσο πολύ που έχαναν την ουσία, θέλανε να δούνε τι θα φορέσουν, ποιον θα καλέσουνε, όλα αυτά τα περιφερειακά, αλλά στην πορεία με ενθουσίασαν και με εντυπωσίασαν με την πειθαρχία, τη συγκέντρωση, με το τελικό αποτέλεσμα νομίζω να μας δικαιώνει όλους.»
- Ποιες ήταν οι αντιδράσεις πάνω στην παράσταση;
«Οι γονείς, οι μαμάδες που ήρθαν και κάποια παιδιά χειροκρότησαν πάρα πολύ στο τέλος και μου είπαν μπράβο προσωπικά, αλλά θεωρώ ότι στα παιδιά πρέπει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο, δικό τους ήταν το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργίας του έργου.»
- Τι κέρδισαν τα κορίτσια από αυτή την εμπειρία;
«Εμένα με ενδιαφέρει ότι τα κορίτσια ήταν αυτά που κέρδισαν πράγματα από την όλη υπόθεση και το θεατρικό, γιατί συνεργάστηκαν μεταξύ τους. Κορίτσια από διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, από διαφορετικές χώρες με διαφορετικές θρησκείες, που γνωρίζω ότι μπορεί να έχουν κάποιες αντιπαλότητες όχι προσωπικές με άλλα μέλη της ομάδας αλλά λόγω υπόβαθρου. Παρόλα αυτά στα πλαίσια της ομάδας, τα κορίτσια ήρθαν, δέθηκαν σαν ομάδα, για έναν κοινό σκοπό χωρίς αντιπαλότητες και προβλήματα. Ίσα ίσα η μια βοηθούσε την άλλη και όπως είπα πιο πριν ο ενθουσιασμός, η πειθαρχία και η συγκέντρωση που έδειξαν ήταν εκπληκτική, σε σημείο που δεν το περίμενα. Στο τέλος ήταν τόσο χαρούμενες με την παράσταση, που ήθελαν να το ξαναπαίξουμε και να κάτσουμε να το συζητήσουμε όλες μαζί και να κάνουμε μια ανασκόπηση. Θεωρώ ότι τα κορίτσια κέρδισαν πάρα πολλά από αυτό.»